[ Her - Hiç ] Şey...

SaçmaLıksa oLan biten herşey
Neden tam ortasında duruor..?
Neden adım atıp çıkmıor bu çemberden..?
O kadar mı aciz, o kadar mı imkansız çıkışLar..?
O kadar mı çevreLemiş etrafını bu buhran..?
MelankoLi...!
Biraz daha kaLırsa burada tüm söyLeyecei yaLanLara kendiside inanmaya başLayacak..
Ve o gün geLdiğinde hiç birşeyden korkmaması gerekecek.
Çünkü herşei yaLan, hiç birşei gerçek..!
Çember giderek daraLacak.
DaraLdıkça bouLacak..
BouLdukça kusmak isteyecek..!
Nefes aLamayacaı duruma geLdiğindeyse tanrıya yakarışLarı biLe dürüst oLamıycak..!
Tüm benLiğini kaybedecek..
Yaşam die birşeyse artık oLmayacak..!

Numara 36..!

Bouktu gece..
YıLdızLar şizofren..!
İnsanLar neon gibi yanıp sönüyordu.
ParLak sokakLarda bir karaLtı oLarak yürüdü sessizce...
O kadar parLaktı ki sokakLar sönükLüğü hemen beLLi oLuordu.
Herkes dışLarcasına baktı ona...
Yadırgandı..
OmuzLarı düşmüştü, kafası öne eğik bakışLardan rahatsız iLerLiordu..
ÇığLık atmak geLiordu içinden.
Rahatsız edici o bakışLara küfretmek...
“Hiç mi rengini kaybeden birini görmediniz..?”
"Siz hiç ışığınızı kaybetmediniz mi..?"
Dilinin ucundaydı..
Ama yapamadı..!
Yağmurun deLicesine yağdığı bir sokağa girdi tam göz yaşı yanakLarına düşerken..
AğLadığı beLLi oLsun istemezdi.
Ama Hiçbir zaman da sakLamayı beceremedi..!
Göz yaşı düşmeden sığınırdı bu sokağa ufacık bir çocuk gibi..
Göğe doğru kaLdırdı başını
İki yana doğru açtığı koLLarıyLa kucakLamak istedi gökyüzünü...!
Göz yaşLarı aktı bir bir..! Kırmızıydı..!
Yağmur damLaLarı düştü biN biN..! Kan Kırmızıydı..!
Son damLasına kadar akıttıLar kırıkLarını karşıLıkLı...
SeLamLadıLar birbirLerini ve uzakLaştı oradan..
Sokaktan ayrıLıp caddeye döndüğünde insanLar bi duvar oLmuştu karşısında..
Tiz kahkahaLar atıorLardı.. YükseLiordu sesLer gökyüzüne doğru..
Birden şimşek çaktı...
Gökyüzü sinirLenmişti yine..
İnsanLar bir bir kaçmaya başLadı..!
O ise ağLadığını yine sakLayamamıştı...
O ağLadığında insanLar son nefesini verircesine güLerdi..
KaLabaLığın içine karıştı ve bir yaLnız devam etti yoLuna...
KaLbi buzdandı onun.. Donuktu..!
Sabah doLaşırken ortaLıkta berduş bir şekiLde
KaLbini yakan o güLümsemei görmüştü duvarLardaki fotoğrafLarda...
KaLbini yakan o güLümseme...!
O adi, o hain güLümseme...
Az daha küL ediordu kaLbini
Tam o sıra buLmuştu -20 sokağı..
KaLbini dondurur, uyuştururdu
Acı hissetmezdi böyLece zerre kadar...
Unuturdu bir çok şeyi, en önemLisiyse o güLümsemeyi...
Aslında hiç geceyi bekLememişti kaLbini dondurmak için..!
O acıya asLa tahammüLü oLmamıştı çünkü..
Koşarak girdi -20 ye. Bu sefer öyLe acımamıştı canı.
Bir sıyrık sızısı gibiydi sadece.
Ağlamak ister ama ağLayamazdı.
Donardı göz yaşLarıda kaLbi gibi.
İnsan acıLarını dondururken, anıLarını da dondururdu asLında.
Fark edememişti bunu.
Rengini kaybettiği günden sonra buLmuştu bu sokakLarı.
Tüm duyguLar için ayrı 1 sokak..!
Akıtırdı ruhunu oraLarda.
SızıLarını bırakırdı 1 köşeye
MutLuLuklarını ağaç aLtına koyardı, toprağa gömerdi.
MutLuLuk bereket demekti..! (ona göre.)
Dünyanın en büyük ağacı onun mutLuLukLarını ektiği ağaçtı.
MutLuLuk sokak.!
İhanet sokak.!
-20 sokak.!
Yağmur sokak.!
Şefkat sokak.!
Öfke sokak.!
YıLLardır araıpta buLamadığı tek sokak “LaV” sokaktı.
Onu buLabiLseydi rengine de kavuşacaktı.
Diğer insanLar gibi ışığına uLaşacaktı.
Tüm bakışLardan kurtuLacaktı.
Ama neredeyse imkansıza yakındı...
Bedenini bırakırsa, ruhundan kopamazdı..
“Beden fanidir..! Ruh ebedi...”
Ruhunu temizLese, bedeni pakLanamazdı..
Ölümdü ona yakışan, ama o da çok uzaktı..
KayboLmuştu yine Lav sokağı ararken düşünceLerinde...
Temiz bir ruhLa buLunabiLirdi biLiyordu.
Yinede 1umut derdi hep..
1 umut...
Tek biLdiği LAV sokak Numara 36'yı buLması gerektiğiydi.
BuLduğu takdirde yaşamının sonuna kadar bu sokaktan dışarı bir adım atmayacaktı.
HatırLarı oLacaktı zihninde hatırLayabildiği...
Herşeyden önce kendine sözü vardı.
Tüm duyguLarını Lav sokakta yaşayacaktı..

Numara Otuz Altı...

Cin.Net

Yaşadığı cinnet sonucunda
KaranLığa gömüLmeye başLamıştı...
Farkında oLmadan yavaş yavaş batıyordu uykusunda...
AcıLarını dindirmeye çaLışırken bir türLü başarıLı oLamıordu..
Hiçbir zaman da başarıLı oLamamıştı...
Ve aniden uyandı..!
KaranLıa gömüLdüğünü fark ettiği an bi soukLuk hissetti..
GömLeinde bir ısLakLık sezmişti...
GömLeine dokundu ve kokLadı...
Kandı..!
Kan souktur..!
Birden cebinde Bir şey oLduğunu farketti...
Kana buLanmış buz gibi eLini cebine soktu ve fotoğrafı aLdı..
Bir fotoğraftı ki kaybettiği herşei bir arada görebiLdiği..
Birden anLadı..
Niçin bu karanLıa gömüLüo oLduunu...
Tek bir kare ifade edebiLir mi insana bunu..?
Tek bir kare hatıralatabiLirmiydi..?
Bir tıkırtı duydu..
Gözü karanLıa yavaş yavaş aLışmaya başLamıştı
Yukarıda oLup bitenLeri az buçuk görebiLiordu...
Birden gözLeri kamaşır oLdu..!
ÇağresizLikLe bir çığLık attı...
GeLen kişi bunu duymadı..
ELLerini uzattı baırmaya devam etti..
Ama nafile..!
GeLen meLek onu duymadı...
KaranLıkLarın meLei onu duyamadı...!
Artık yorgundu...
Sonsuz karanLıa gözLerini kapadı...!

AnLamLı AnLamsızLık..! BeLkide SaçmaLık..!

(H)iç'e dönük yaşadım bunca zaman...
(H)iç önemLiydi benim için..
Herkes için bomboş birşeydi oysaki
AnLamsızdı..
Ben hep herkes için anLamsız oLanı sevmedimmi zaten...?
AnLamsız oLan herşein bence bi anLamı vardı.
Hepsine bir kıLıf uydurmayı severdim.
Hep insanLarın sevmediği şeyLeri sevdim
ÇocukLuumdan beri bu böyLe oLdu..
Saklambacı sevmeyen çocuk mu oLurmuş canım...?!
Ben sevmezdim...
BeLkide bu birasda benciLLiğimden kaynakLanıordu..
İnsanLarın benim sevdiğim şeLeri sevmesini kaLdıramıordum..
Kıskanıordum..
Evet beLkide kıskanıordum..!
Şimdi düşünüorum da;
(H)iç'i kim sever..
AnLamsız birşeyi kim neden sever..?
Yapamam..!
Bunu açıkLayamam...
Anlamaya çalışma sakın sende...
Çözemez bouLursun (H)içten (H)içe...!